Aby zrozumieć co naprawdę wydarzyło się w historii Polski na
przestrzeni ostatnich 70 lat musimy cofnąć się do czasów przed II wojną
światową.
Po “wielkiej depresji” lat 20-30 do władzy w Niemczech
dochodzi Adolf Hitler. Ustanawia nowy porządek, odbudowuje gospodarkę,
buduje na ówczesne czasy największą machinę wojenną na świecie i w
konsekwencji rozpoczyna II wojnę światową. Dalszą część historii można przeczytać w większości książek
historycznych traktujących o tych czasach. To co jest kompletnie
pominięte w książkach historycznych to odpowiedź na pytanie: jak to
było możliwe, i skąd Hitler miał fundusze na swoje działania? W tym
artykule na podstawie książki Antonyego C. Suttona postaramy się
odpowiedzieć na to pytanie. Antony Sutton. “Wall Street i dojście do
władzy Hitlera.” (ang. “Wall Street and the rise of Hitler”)
“Przygotowania do wojny w Europie przed i po 1933 roku w dużej mierze
były możliwe dzięki wsparciu finansowemu płynącemu z Wall Street – co
zaowocowało powstaniem niemieckich karteli – oraz technologicznemu ze
strony przemysłu amerykańskiego (nazwy konkretnych firm pojawią się
wielokrotnie na kartach tej książki), czego skutkiem stała się potęga
Wehrmachtu. Jakkolwiek to wsparcie jest określane jako „incydentalne”
lub wynikające z „krótkowzroczności” amerykańskich przedsiębiorców,
dowody zgromadzone przez autora i przedstawione poniżej sugerują, że
przynajmniej do pewnego stopnia było ono przemyślaną działalnością ze
strony amerykańskich biznesmenów…” “…Amerykański przemysł i instytucje
finansowe odegrały kluczową rolę w przygotowaniu Niemiec do wojny przed
1940 rokiem.
Z pewnością odcisnęły one piętno na niemieckim potencjale
wojskowym. Dla przykładu, w 1934 roku Niemcy wyprodukowały zaledwie
300 000 ton paliwa pochodzącego z przerobu ropy naftowej i niespełna
300 000 ton benzyny syntetycznej; resztę trzeba było importować.
Tymczasem dziesięć lat później, pod koniec II wojny światowej, dzięki
transferowi nowoczesnych technologii wytwarzania syntetycznej benzyny z
węgla ze Standard Oil do IG Farben, Niemcy wyprodukowały około 6,5
miliona ton paliwa – z czego aż 85% (5,5 miliona ton) to było paliwo
syntetyczne wytwarzane na podstawie opatentowanej przez Standard Oil
technologii wodorowania węgla. Co więcej, kontrolę nad produkcją
benzyny syntetycznej w Niemczech sprawował Braunkohle-Benzin AG,
przedsiębiorstwo zależne od IG Farben, a sam kartel Farben otrzymał w
1926 roku substancjalne wsparcie finansowe ze strony kapitału
amerykańskiego…” “… Traktat wersalski po I wojnie światowej nałożył na
pokonane Niemcy obowiązek wypłacenia ogromnych reparacji wojennych. Te
ciężary ekonomiczne – prawdziwa przyczyna frustracji niemieckiego
społeczeństwa a w konsekwencji rosnącej popularności Hitlera – zostały
wykorzystane przez międzynarodową finansjerę do swoich własnych celów.
Plan Dawesa a następnie Plan Younga dotyczące redukcji długu i
rozłożenia go na raty, przewidywały możliwość udzielania niemieckim
kartelom kredytów na warunkach korzystnych dla amerykańskich banków.
Obydwa plany zostały skonstruowane przez bankierów, którzy dla własnych
korzyści manipulowali opracowującymi je komisjami. Choć formalnie w
skład komisji wchodzili międzynarodowi eksperci, w rzeczywistości
obydwa plany zostały zaaprobowane i wprowadzone w życie przez rząd
amerykański…” …Kim byli owi międzynarodowi bankierzy, którzy wchodzili w
skład komisji reparacyjnych?
W komisji Dawesa Stany Zjednoczone
reprezentowali polityk i finansista Charles Dawes oraz Owen Young,
prezes General Electric Company. W 1924 roku międzynarodowej komisji
ekspertów przewodniczył Dawes. W 1929 roku ta rola przypadła Owenowi
Youngowi, który reprezentował holding finansowy JP Morgan, a któremu
sekundowali zastępcy: T.W. Lamont, partner Morgana, oraz T.N. Perkins,
bankier również powiązany z JP Morgan. Innymi słowy, delegacja
amerykańska była, jak to zauważył C. Quigley (w książce “Tragedy and
Hope”), delegacją imperium finansowego JP Morgan, wykorzystującą
autorytet i powagę państwa do wcielenia w życie korzystnego dla banku
planu finansowego.“ “Równie interesującymi postaciami są eksperci po
stronie niemieckiej. W 1924 roku był to Hjalmar Schacht, prezes
Reichsbanku (Banku Rzeszy) oraz Carl Melchior, bankier. W 1928 jednym z
delegatów został A. Voegler z koncernu stalowego Stahlwerke
Vereinigte. Mówiąc wprost, dwa znaczące kraje na arenie międzynarodowej
– Stany Zjednoczone i Niemcy – reprezentowane były z jednej strony
przez bankierów JP Morgan, a z drugiej przez Schachta i Voeglera,
którzy odegrali istotną rolę w dojściu Hitlera do władzy i w
niemieckich zbrojeniach…” “Konkretny przykład międzynarodowej finansjery
działającej potajemnie, by manipulować systemami
polityczno-ekonomicznymi, można znaleźć, gdy się prześledzi powstawanie
karteli w Niemczech. Trzy największe kredyty, jakich na Wall Street
udzielono niemieckim przemysłowcom w latach 20., jeszcze na warunkach
określonych w Planie Dawesa, przyniosły zysk trzem kartelom, które w
późniejszym okresie aktywnie wspierały marsz Hitlera i nazistów do
władzy. Amerykańscy finansiści zasiadali w radach nadzorczych dwóch z
trzech wspomnianych karteli. James Martin opisuje to następującymi
słowami: „Kredyty na odbudowę przemysłu stały się narzędziem
wykorzystanym do przygotowania II wojny światowej, a nie budowanie
pokoju po I wojnie światowej”.(James Stewart Martin, All Honorable Men,
(Boston: Little Brown and Company, 1950), s. 70)” Wysokość pożyczek
udzielonych niemieckim kartelom przez syndykat instytucji finansowych z
Wall Street wygląda następująco: Niemiecki kartel
Syndykat Wall Street Udzielona pożyczka
Allgemeine Elektrizitäs-
Gesellschaft (AEG)
(niemieckie General Electric) National City Co. $35 000 000
Vereinigte Stahlwerke
(United Steelworks) Dillon, Read & Co. $70 225 000
IG Farben
(amerykańskie
IG Chemical) National City Co. $30 000 000 “Analizując wszystkie
przyznane Niemcom pożyczki1 można zauważyć, że niemieckimi reparacjami
zajmowało się kilka zaledwie instytucji finansowych. Trzy banki
inwestycyjne – Dillon, Read & Co., Harris, Forbes & Co. oraz
National City Company – udzieliły niemal trzy czwarte całkowitej
wielkości pożyczek i zgarnęły większość zysków.”
Bank zarządzający syndykatem Wall Street
Kredyty dla niemieckiego przemysłu na amerykańskim rynku kapitałowym
Zysk na kredytach dla Niemiec
Procentowy udział w kredytach dla Niemiec
Dillon, Read & Co.
Harris, Forbes&Co.
National City Co.
Spyer & Co.
Lee, Higginson&Co.
Guaranty Co. of NY
Kuhn, Loeb & Co.
Equitable Trust Co.
$241 325 000
$186 500 000
$173 000 000
$59 500 000
$53 000 000
$41 575 000
$37 500 000
$34 000 000
$2 700 000
$1 400 000
$5 000 000
$600 000
brak danych
$200 000
$200 000
$300 000
29,2%
22,6%
20,9%
7,2%
6,4%
5,0%
4,5%
4,1%
RAZEM $826 400 000 $10 400 000 99%
Źródło.
Robert R. Kuczynski, Bankers Profits from German Loans, Washington
D.C.: Brookings Institution, 1932, s.127 “W drugiej połowie lat 20. dwa
niemieckie koncerny IG Farben (przemysł chemiczny) i Vereinigte
Stahlwerke (hutnictwo i przemysł stalowy) zdominowały kartele, które
powstały w Niemczech dla wykorzystania amerykańskich pożyczek. Chociaż
firmy miały pozycję monopolistyczną w wytwarzaniu dwóch lub trzech
podstawowych produktów w swoim segmencie rynku, udało im się –
kontrolując ich sprzedaż – podporządkować sobie pozostałe
przedsiębiorstwa wchodzące w skład kartelu. IG Farben (Wspólnota
Interesów Przemysłu Farbiarskiego) dostarczała na rynek podstawowe
chemikalia używane przez inne zakłady chemiczne, więc prawdziwej
ekonomicznej potęgi tego koncernu nie można mierzyć jedynie w jego
potencjale produkcyjnym. Analogicznie, Vereinigte Stahlwerke
(Zjednoczenie Zakładów Stalowych – największe konsorcjum hutnicze w
Niemczech) dostarczało więcej surówki hutniczej niż wszystkie inne
niemieckie huty i stalownie łącznie, ale w kartelu producentów żelaza i
stali miało jeszcze silniejszą pozycję, niż wynikałoby to z udziału w
globalnej produkcji. Jednak warto przytoczyć dane dotyczące poziomu
produkcji, gdyż najlepiej świadczą one o znaczeniu obu koncernów dla
niemieckiej gospodarki.” Produkty Vereinigte Stahlwerke Procentowy
udział w globalnej produkcji Niemiec
w 1938 roku
Surówka hutnicza
Rury
Blachy
Materiały wybuchowe
Smoła pogazowa
Pręty stalowe
50,8%
45,5%
36,0%
35,0%
33,3%
37,1% IG Farben Procentowy udział w
globalnej produkcji
Niemiec w 1937 roku
Metanol syntetyczny
Magnez
Azot
Materiały wybuchowe
Benzyna syntetyczna (wysokooktanowa)
Węgiel brunatny 100%
100%
70%
60%
46% (1945 rok)
20%
“Zarówno IG Farben jak Vereinigte Stahlwerke produkowały smołę
pogazową i azot, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wytwarzaniu
materiałów wybuchowych; i to właśnie zaowocowało kooperacją obu
koncernów. IG Farben miała w Niemczech monopolistyczną pozycję w
produkcji i sprzedaży wytwarzanego chemicznie azotu, ale zaledwie 1%
udziału w produktach uzyskiwanych w procesie koksowania. Zawarto
porozumienie, na mocy którego filie IG Farben specjalizujące się w
produkcji materiałów wybuchowych zamawiały benzen, toluen oraz produkty
destylacji smoły pogazowej w zakładach Vereingte Stahlwerke i na
warunkach przez nie dyktowanych, podczas gdy produkcja materiałów
wybuchowych w Vereingte Stahlwerke odbywała się w oparciu o dostawy
azotanów z IG Farben i na warunkach drugiego kartelu. Dzięki temu
systemowi wzajemnych powiązań, współpracy i współzależności, w latach
1937-38, w przededniu II wojny światowej, Vereingte Stahlwerke i IG
Farben wytwarzały 95% materiałów wybuchowych produkowanych w Rzeszy.
Było to możliwe dzięki potencjałowi niemieckiego przemysłu, zbudowanego
dzięki amerykańskim kredytom i w pewnej mierze przy wykorzystaniu
amerykańskich technologii.” “Współpraca między IG Farben a Standard Oil
przy produkcji paliwa syntetycznego z węgla dała IG Farben monopol na
produkcję benzyny w Niemczech w czasie II wojny światowej. Niemal
połowa wysokooktanowej benzyny w 1945 roku pochodziła bezpośrednio z IG
Farben, podczas gdy druga część wytwarzana była przez zakłady
kooperujące z kartelem.”
“Podsumowując, jeśli idzie o benzynę
syntetyczną i materiały wybuchowe (dwa niezbędne elementy współczesnych
działań wojennych) losy II wojny światowej spoczywały „w rękach” dwóch
konsorcjów powstałych dzięki amerykańskim kredytom na warunkach
określonych w Planie Dawesa.” “Podsumowując, amerykańskie spółki
powiązane z międzynarodowymi bankami inwestycyjnymi imperiów
finansowych Morgan-Rockefeller miały swój udział w rozwoju
nazistowskiego przemysłu – ale trzeba z tym miejscu wyraźnie zaznaczyć,
że nie dotyczyło to większości niezależnych amerykańskich
przedsiębiorców. General Motors, Ford, General Electric, DuPont i kilka
innych firm amerykańskich, którym można zarzucić bliskie związki z
Trzecią Rzeszą i pozytywny wpływ na rozwój jej przemysłu –wszystkie,
poza Ford Motor Company – kontrolowane były przez elitę Wall Street: JP
Morgan, Rockefeller Chase Bank i w mniejszym stopniu bank Warburg
Manhattan. Ta książka nie jest oskarżeniem całego amerykańskiego świata
przemysłu i finansów. Oskarżenie skierowane jest pod adresem samego
„wierzchołka” – tych firm kontrolowanych przez wybrane instytucje
finansowe, Banku Rezerw Federalnych, Banku Rozrachunków
Międzynarodowych i całego systemu międzynarodowych układów i karteli,
które usiłują kontrolować ogólnoświatową politykę i gospodarkę.” Wall
Street i dojście do władzy Hitlera. Cz.2 “W przededniu wybuchu II wojny
światowej spółka IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu
Farbiarskiego) była największym koncernem chemicznym na świecie, z
wyjątkową polityczną i ekonomiczną pozycją oraz szczególnymi wpływami w
Trzeciej Rzeszy. Najlepszy dowód, że bywa określana jako „państwo w
państwie”.
"Po co Pan Bóg stworzył żydów polskich, jak nie po to, abyśmy z nich mieli służbę szpiegowską?",,Bezmyślność charakteru polskiego pod względem dóbr doczesnych czyniła zawsze z Polski eldorado dla Żydów.” - Otto von Bismarck
Strony Filmy
- Strona główna
- Żydowscy kaci Polaków
- Niszcz Syjonizm - Archiwum
- Pogromy i masowe mordy Żydów na Polakach
- Film
- Książka
- Kontakt
- Sprawa śp. dra Dariusza Ratajczaka
- Żydzi na usługach ІІІ Rzeszy
- Na każdy temat
- Stanisław Tworkowski:Polska Bez Żydów
- Stefan Korboński:Polacy, Żydzi I Holocaust
- Roman Kafel:O żydowskich zbrodniarzach wojennych
- Roman Dmowski : Kwestia Żydowska
- Israel Shamir : Bankierzy i złodzieje!
- Ks. prof. Józef Kruszyński : Dlaczego występuję przeciwko Żydom
- Stanislaw Witkowski : Żydzi, przestańcie kłamać ! ! !
- J.Mazur : Jak Warszawa broniła się przed żydami
- "ŻYDZI IDĄ !"
- Strzeż się żydów i bolszewików!
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz